Tuesday, March 8, 2011

பாகம் மூன்று: பகுதி பதின்மூன்று :- வைஷ்ணோதேவி-அமர்நாத் புனித யாத்திரை அனுபவங்கள்.


கோவிந்த் மனோஹரின் 'அமர்நாத் அனுபவங்கள்'.

இடுகை 13: யாத்திரையின் நிறைவும் யாத்ரீகனின் பிரிவும் 

தரிசனம் முடிந்து கீழே இறங்க ஆரம்பித்ததும் பசி தான் இருப்பதை நினைவூட்டியது. 

குகைக்கு மேலேறும் போது வந்த கம்பிக் கதவுகளைத் தாண்டி இறக்கத்தில் திரும்பிய இடத்தில் ஒரு பெரிய லங்கர் இருந்தது. 

அதில் தோசை வார்க்கும் காட்சியும் சப்தமும். 

அடடா....

''பசிக்கு அவனுக்கு தோசை கொடு, நீ குழந்தையா இருக்கச்சே அதைத்தான் கொடுத்தேன்'' என்று என் பாட்டி என் தாயிடம் சொல்வதாகப் பட்டது எனக்கு. 

ஆசை(பசி)யோடு லங்கரில் நுழைந்ததும் திரு பாண்டியனையும் அவர் துணைவியாரையும் கண்டோம். மேலும் சில தெரிந்த முகங்கள் (பெரிய அறிமுகமில்லாததால் நட்புடன் ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்தேன்) உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்

தோசையை கைகளில் வாங்கி ஒரு விள்ளல் எடுத்து சுவைத்தேன். என் முகம் ஜாமெட்ரிக் பாக்ஸில் உள்ள செட்ஸ் ஸ்கொயர் போலானது அங்கிருந்த கண்ணாடித் துண்டில் தெரிந்தது. 

ஆம்! அது அவர்களது தோசை.

எதையோ தடவி சுட்ட தோசை. 

காட்சிக்கு அந்த தோசையையும் சுவைக்கு என் ஞாபகத்தில் உள்ள தோசையையும் சிங்க் (sinc)  செய்து சாப்பிட்டு முடித்தேன். இத்தகைய சித்து விளையாட்டெல்லாம் கல்யாணமான கனவான்களுக்கு கை வந்த கலையாயிற்றே. அதுவும் எனக்கு 22 வருட அனுபவம்.! விடுவேனா?

வெளுத்து கட்டினேன்..... சோகத்தோடு. 

பின் மெதுவாக வரிசையாக அடுக்கியிருந்த கடைகளை மெள்ள கண்களால் நிரடிக்கொண்டே நாங்கள் நால்வரும் நடந்து வந்தோம்.இப்போது திருச்சியிலிருந்து எங்களுடன் வந்திருந்த இரு நண்பர்களில் ஒருவரான திரு.மகேஷ்-ஐ அங்கே பார்த்தோம். மிகவும் களைத்துப் போனவராக காணப்பட்டார். எங்களை பார்த்ததும் அதிகம் உணர்ச்சிகளை காட்டாத அவர் முகத்திலும் சிரிப்பு வெளிப்படையாக தெரிந்தது. எங்கள் ஸ்நேகம் அங்கிருந்து அதிகமானது. 

அங்கிருந்த ஒரு கடையில் அமர்நாத் உள்ள புகைப்படங்களை வாங்கினோம் (ஒரு காம்ப்ரமைஸ் தான்). தொடர்ந்து வந்து ஷூ இரவல் தந்த நண்பரை எப்படியோ அடையாளம் கண்டு திரும்ப அவரிடம் என்னுடையதை வாங்கிக் கொண்டு அவருடைய பொருளைத் திருப்பி நன்றியுடன் தந்து விட்டு  நடந்தேன். 

வெயில் இருந்த வானம் சட்டென மேகமூட்டமாகியது. பின் சடுதியில் சடசடவென ஐஸ் தூறல் ஆரம்பித்து ஜோவென கொட்டியது.  நினைத்துப் பாருங்கள் ! அந்த கணவாய் பகுதியில் ஐஸ்கட்டி மழையால் ஏற்பட்ட சப்தமும், குளிரும் சடுதியில் அதிகமாகியது. 

என் கைகளால் கொஞ்சம் ஐஸ் கட்டிகளை பிடித்து தாங்க முடியாது குளிரால் அவற்றை அப்படியே போட்டு விட்டேன். 

ஐஸ் படிமங்கள்.
கணங்களில் கரைந்தாலும், உணர்வினில் உறைந்தவை.

ஆனால் அந்த ஐஸ் தூறல்கள் அழகோ அழகு!  வலியோ வலி! கல்கண்டு போல (அளவில்) இருந்தது. முதலில் அதில் நடக்க முயற்சித்தேன் ஆனால் ஐஸ்கட்டியால் தொடர்ந்து அடிவாங்க முடியாததால் ஏற்கெனவே அங்கு தஞ்சம் புகுந்து விட்ட அஷ்வின் அவர்களுடன் அருகிலிருந்த ஒரு கடைக்குள் நுழைந்து விட்டேன்.

சற்று தூரத்தில் ஒருவர்(ன்) பெரிய சட்டையைப் போலவே இருந்த மழைக் கோட்டை விற்றுக் கொண்டிருந்தார்(ன்). நான் ஓடிச் சென்று ஒன்று வாங்கிக் கொண்டேன் (விலை ரூ20 மட்டுமே. விலையைப் போலவே அதன் ஆயுளும் மிக குறைவு) உடனே தரித்தும் கொண்டேன். 

பின் ஐஸ் மழை அடங்கியதும் கொஞசம் பொறுப்புடன் எங்கள் உடமைகளை வைத்திருந்த கடையை நோக்கி சற்று வேகமாக நடந்தோம். அந்த வேகத்திற்கு காரணம் அங்கு நிலவிய நிச்சயமற்ற சீதோஷ்ண நிலைதான். வெயில் சட்டென்று மழையானதும் அந்த மழையால் குளிர் அதிகமானதும் எவருக்கும் பொறுப்புணர்வை வரவழைக்கும்.

நல்ல வேளையாக எங்கள் கடைக்கு வந்ததும் மழை கொட்ட ஆரம்பித்தது. காலில் இருந்த ஷூவை மட்டும் கழற்றி விட்டு நான் சாய்ந்து விட்டேன். நாஙகள் மழை விட்டும் சில மணித்துளிகள் அங்கிருந்தோம். அந்த நேரத்தில் எங்கள் கடைக்கெதிரே இருந்த பாதையில் ஒரு நாலைந்து பேராவது உருகிய ஐஸ் பாதையில் சறுக்கி விழுந்ததைப் பார்த்திருப்போம். 

இந்த நேரத்தில் நான் ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும். எங்கள் குழுவில் 62 பேர் இருந்தாலும் வெறும் 4 நபர்கள் மட்டுமே பால்தாலில் இருந்து அமர்நாத் குகைக்கு நடந்த வந்து பின் நடந்தே திரும்பினர்.

மற்ற எல்லோரும் குதிரையிலாவது இல்லை டோலியிலாவதே இந்த திரும்பி வரும் பயணத்தை மேற்கொண்டனர். 

அந்த நால்வரில் ஒருவரான திரு சிவக்குமார் அப்போது எங்கள் டென்டிற்கு வந்திருந்தார். அவர் மனோபலம் எங்களை ஆச்சர்யப்பட வைத்தது. (பின்னர் ரெயில் பயணத்தில் தான் பட்ட உடற்துன்பங்களை என்னுடன் பகிர்ந்துக் கொண்டார்).அவருக்காக சில மணித்துளிகள் அங்கிருந்துவிட்டு கிளம்பினோம். 

அந்த நேரத்தில் நாங்கள் நடந்து வந்த பாதையே மழையால் சற்று மாறியிருந்ததைக் கண்டோம். ஒரு இடத்தில் உருகிய ஐஸூக்குள் நான் காலை வைத்து அது உடைந்து ஒரு கால் ஷூவையும் சாக்சையும் குளிர் நீரில் நனைத்துக் கொண்டேன். ஒருக்கால் ! (அந்தக் கால்) செய்த பாவத்திற்கான தண்டனையோ என்னவோ? 

பின் குதிரை பேசி (இந்த முறை குதிரைகளை நன்றாக பார்த்து கிட்டதட்ட அந்த குதிரையையே விலைக்கு வாங்குபவரது கூர்மையுடன்) குதிரை ஒன்றை மாற்றி பின் செட்டிலானோம். மெள்ள அக்குதிரைகள் பால்தாலை நோக்கி நடையிட்டன. 

குகையை மீண்டுமொருமுறை திரும்பி கண்களால் படமெடுத்து விட்டு கிளம்பினோம்... 

பம் பம் போலே......போலே.... 

பம் பம் போலே. 

(அமர அனுபவங்களுக்கு நிறைவு. நிறைவு எழுத்தில் மட்டுமே. ஆனால் அவை நம் நினைவுகளில் என்றென்றும் உறைந்திருக்கும்.)

கோவிந்த் மனோஹரின் நன்றி நவிலல்:-
அமரத்துவத்துமான அந்த கணங்களில் மறுமடியும் என்னை திளைக்க வைத்த அஷ்வின் அவர்களுக்கு ஒரு பெரிய விர்ச்சுவல் காஷ்மீர் சால்வைப் போர்த்துகிறேன். 

நிஜ யாத்திரைப் பயணத்தில் உள்ள துன்பமான உணர்வுகளை முழுமையாக வடிகட்டி இன்புற்ற கணங்களை மட்டுமே எழுதும் போது உணர்ந்தேன். ஆக இந்த செயற்கரிய செயலை(?) என்னை செய்விக்க ஊக்கப்படுத்தி என் எழுத்துக்களுக்கு ஒரு வேடந்தாங்கலையும் ஏற்படுத்தித் தந்த அஷ்வினுக்கு என் இதய பூர்வமான நன்றிகள் பல. 

மேலும் இந்த பதிவினைப் படித்த நண்பர்கள் பலர் என்னை பலமுறை நேரில் பாராட்டினாலும் கீதா மேடம் போன்ற ஆன்றோர் பலர் நோக்கும் ஒரு ப்ளாக்ஸ்பாட்டில் என் எண்ணப் பதிவுகளை வாரந்தோறும் அயராமல் (நான் சீக்கிரம் யாரையும் அயர வைத்து விடுவேன் - அதாவது நேரத்திற்கு என் படைப்புகளை தராமல் பல சமயங்களில் திரு.அஷ்வினை படுத்தியுள்ளேன்) வெளியிட்டு அதற்கான கருத்துரைகளை எனக்கு இமெயில் செய்தும் அவற்றுக்கும் அவரே என் சார்பில் நன்றியறிந்ததும் என்னை அவருக்கு மிகவும் கடமைப்பட்டவனாக்கியுள்ளது. 

ஒரு இடுகையில் அவர் "நான் எழுதிய வைஷ்ணோதேவி-அமர்நாத் தொடர் பயணக் கட்டுரையில் சில விஷயங்களை குறிப்பிடாமல் தவிர்த்து விட்டேன். நண்பர் கோவிந்த் மனோஹரின் பயண அனுபவங்களைப் படிக்கும் போது அந்த அனுபவங்களை அவரைப் போன்று சரியாக வெளிப்படுத்த என்னால் இயலாது போனமை தான் நான் அவற்றை எழுதாமைக்கு சரியான காரணம் என புரிந்தது" என்று கருத்திட்டிருந்தார். இதைப் படித்ததும் என் மேல் அவர் வைத்திருக்கும் அன்பு எவ்வளவு ஆழமானது என்று மற்றுமொரு முறை புரிந்தது. 

அவர் படைப்புக்கும் என் பகிர்வுக்குமான வித்தியாசம் ஒரியன்டேஷன் என்று ஆங்கிலத்தில் சொல்வார்களே அது தான். அதாவது எழுத எடுத்துக் கொண்ட நிலைப்பாடு. அவர் "தகவலறிவு பகிர்வை" தளமாகக் கொண்டார் நானோ "அனுபவ பகிர்வை" தளமாகக் கொண்டேன். 

அவரது பதிவில் அமர்நாத் செல்லுவோர்க்கான அத்தனை செய்திகளும் இருக்கின்றன. ஆதலின் என்னிடம் புதிதாக சொல்ல தகவல்களை விட என் அனுபவம் இருந்தது. அதனால் அதை பகிர்வுத் தளமாக கொண்டேன். வேறுபாடு இது மட்டுமே. 

அவர் வலைப் பக்கத்தில் என்னை எழுத வைத்து அதையும் தாயுள்ளத்துடன் பாராட்டிய அஷ்வினுக்கு உங்கள் எல்லோரது சார்பாகவும் நான் நன்றி நவில்கிறேன். 

ஆன்றோர் பலர் அன்புடன் வெளியிட்ட, வெளியிடப் போகின்ற பின்னூட்டத்திற்கும் என் மனமார்ந்த நன்றிகள் பல. 

மீண்டும் ஒரு சந்தர்ப்பம் ஏற்பட்டால் அதில் சந்திக்கலாம். 

இவண்

தங்கள்,

கோவிந்த் மனோஹர்.
-------------------------------

உங்களுடன் அஷ்வின்
பிரிய வலைப்பதிவர்களே.
மனம் இல்லாமல் தான் இந்த பதிவுகளை நிறைவு செய்கிறோம்.  சுவையான அனுபவங்களை தொடர்ந்து தந்த கோவிந்த் மனோஹருக்கும், பொறுமையுடன் வாசித்து பின்னூட்டங்கள் தந்து வரும் உங்களுக்கும் எங்கள் இதய நன்றி. 

கோவிந்த் மனோகர் வழங்கும் ஒரு புகைப்படத் தொகுப்பை அடுத்த இடுகையில் இட்டு இத் தொடரை நிறைவு செய்கிறேன். 

எல்லாம் வல்ல பரமனருள் அனைவருக்கும் எல்லா நலமும் தர பிரார்த்திக்கிறேன். 

ஓம் நமசிவாய.  

Sunday, March 6, 2011

பாகம் மூன்று: பகுதி பன்னிரண்டு:- வைஷ்ணோதேவி-அமர்நாத் புனித யாத்திரை அனுபவங்கள்.

கோவிந்த் மனோஹரின் 'அமர்நாத் அனுபவங்கள்'.

இடுகை 12: சிவதரிசனமும் சுயநிதர்சனமும்

வரிசையில் நிற்கும் போது குடும்பத்தோடு வந்திருந்த யாத்ரீகர்களுடன் நிற்க வேண்டி வந்தது. 

திருப்பதியில் வரிசையில் நிற்கும் போது கலகலவென பேசிக் கொண்டிருக்கும் பக்த கோடிகளைப்போலவே இவர்களும் சிரித்து பேசிக் கொண்டிருந்தது அவர்களது உடல் ஆரோக்கியத்தையும் மன ஆரோக்கியத்தையும் பறை சாற்றிற்று.  நாம் அரிசி சாப்பிடும் பகுதியினரானதால் குளிர் தாங்குவதில் கோதுமை உணவுக்காரர்களைவிட சற்று சளைத்தவர்கள் தாம். 

அதனால் அவர்கள் அந்த பயணத்தின் முக்கிய தருணத்தில் இயல்பாய் இருப்பதைப் பார்க்கவே ஆனந்தமாக இருந்தது (எந்த செயற்கைத்தனமும் இல்லை). 

எங்களை அனுமதித்த வேளையில் மெள்ள மேலேறி அமரநாதன் மெள்ள மெள்ள எங்களுக்கு தரிசனம் தந்த பொழுதுகளில் சற்று சிலிர்த்துத்தான் போனேன்.

ஆனால் இரும்பு தடுப்புக்களின் பின்னால் (1995ல் அப்படி நான் பார்க்கவில்லை) அந்த அற்புத காட்சியை சிறை வைத்திருந்த மனிதர்கள் மேல் எனக்கு கோபமும் வருத்தமும் ஏற்பட்டது. 


மேலும் நெருங்கிச்  சென்று பார்த்ததில் பக்தர்களின் ப்ரசாத தட்டுகளும் பூக்களும் இலைகளும் சிகப்பு நூல்களும் அந்த ஐஸ் மேடையில் பரந்து விரிந்து படர்ந்திருந்ததும் எனக்கு சற்று அதிருப்தியாக இருந்தது. 


மனிதர்களின் ஆக்கிரமிப்பில் அந்த இடம் (1995க்கும் 2010க்குமான கால இடைவெளியில்) நிறையவே மாறியிருந்தது எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. 

பக்தர்கள் தாயைக் கண்ட சேயாகத்தான் இத்தகைய புனித இடங்களில் நடந்து கொள்கிறார்கள்.

அவ்வேளைகளில் இடத்தின் புனிதத்தை விடவும் (சமயங்களில் மருத்துவ மனைகளில் கூட நாம் ஓங்கார அழுகையையும் வெடிச் சிரிப்பொலிகளையும் கேட்டிருக்கிறோமல்லவா?) தங்களின் பக்திப் பெருக்கமே அவர்களுக்கு முதன்மையாய்த் தெரியும்.

பொறுப்பில் இருப்பவர்களுக்கு அந்த பக்தி பரவசமும் கெடாமல் இடத்தின் புனிதமும் கெடாமல் பார்த்துக் கொள்வது சற்று சிரமமான கடமையாகத்தான் உள்ளது. அதுவும் இந்த குகைக்கான சிறப்பம்சம் என்னவென்றால் வருடத்தில் அதிகபட்சம் இரண்டு மாதங்களே இங்கு மனிதர்கள் நடமாட, சேவைகள் புரிய முடியும். 

ஆதலின் பெரிய அல்லது நிரந்தரமான வசதி வாய்ப்புக்களை இங்கே யாருமே எதிர்பார்க்க முடியாது மேலும் செய்து தரவும் முடியாது. ராணுவத்தின் உதவியில்லாமல் இங்கு எதுவுமே நடக்கவியலாது. ஆக அங்கு செல்லும் பக்தர்களே தங்கள் கடமைகளாக இந்த இடத்தின் புனிதத்தைக் காக்கும் விதமாக நடந்து கொள்வது அவசியமாகிறது. கங்கைக்கு நேர்ந்த கதியை நாம் இந்த தருணத்தில் ஞாபகப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். 

ஆனாலும் அந்த லிங்க வடிவம் எதையோ அமானுஷ்யமாக நமக்கு உணர்த்துவதாக இருந்தது. 

அப்படியே ஒரு ஓரத்தில் நின்று மொத்த இடத்தையும் கண்களால் பருகினேன். குகையின் கூரைப்பகுதி சுமார் 40லிருந்து 50 அடி உயரமிருக்கலாம். மேலே இருந்த ஏதோ ஒரு ஆதாரமான இடத்தில் ஒரு புறா இடம் மாறி இடம் மாறி பறந்து பறந்து உட்கார்ந்தது.. .

இதோ இன்னொன்று... 

இதோ இன்னொன்று...  

அட ! மொத்தம் மூன்று புறாக்கள். !!!

அந்த புறாக்களைப்பற்றி பெரிய கதையென்று கூறப்பட்டு அதைப் பார்ப்பதே பெரிய புண்ணியமென்ற செய்தி அல்லது நம்பிக்கை அங்கே உண்டு. சென்ற முறை அந்த வாய்ப்பு எனக்கு கிட்டவில்லை ஆனால் இம் முறை அந்த காட்சி கிடைக்கப் பெற்றேன். பார்வதிதேவியிடம் அமரத்துவம் பற்றி சிவனார் போதிக்கும் பொழுது அங்கிருந்த முட்டையிலிருந்த புறாக்கள் இரண்டு அதை கேட்டு விட்டன. அதனால் அவை இரண்டும் அமரத்துவம் பெற்று விட்டது என்றும் இன்று வரை அவை அந்த இடத்திலேயே இருப்பதாகவும் இந்துக்கள் நம்பிக்கை. 

அமரத்துவம் பற்றி போதித்த கயிலைநாதனே அமர்நாத் அல்லது அமரநாதன் என்று போற்றப்படுகிறார். இக்குகைக்கு வருகை தரும் யாருக்கும் அமரத்துவம் பெறுவதற்கான வாய்ப்புகள் உண்டென்பதும் ஒரு நம்பிக்கை. 


கூட இருந்த அஷ்வினே சற்று நேரங் கழித்து தான் என் ஞாபக்திற்கு வந்தார். அவர் ஏதோ ஸ்லோகங்களை உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் பக்தி நிலையை மிகவும் அருகிலிருந்து பார்த்தவனானேன். கடவுளைப்போலவே உண்மையான பக்தியும் புனிதமானது, பார்க்க பரவசமானது.  அவர் உணர்ச்சிப் பிழம்பாக இருந்ததால் அவரிடம் அதிகம் பேசவில்லை. 

அந்த சமயத்தில் கேமிராவுடன் வந்த ஒருவர் போட்டோ எடுக்கவா? ஒரு ஸ்னாப் 100 ரூபாய் என்றார். சட்டென்று வேண்டாமென நான் மறுத்து விட்டேன். அதற்கு பிற்பாடு மிகவும் வருத்தப்பட்டேன். 

இன்றும் ஏன் அந்த வாய்ப்பை நான் மறுதலித்தேன் என்ற கேள்வி என்னை குடைந்து கொண்டு இருக்கிறது. அதற்கான விடைகளாய் நான் பலவாறாக யோசிக்கிறேன் இப்போதும். போட்டோ அந்த இடத்தின் புனிதத்தை கெடுத்துவிடும் என்று நான் நினைத்தேனோ என்று வியந்து போகிறேன் சில வேளைகளில். 

அந்த இடத்தின் புனிதத்தின் மேல் எனக்கு ஏற்பட்ட ஈடுபாடாய் அந்த மறுதலிப்பு தென்படுகிறது சில வேளைகளில்.

நான் என் மனக்கண்ணால் பார்த்து இதயத்தில் பதித்து கொண்ட காட்சிக்கு என் நினைவு உள்ளவரை நீங்காத உணர்வாய் இருக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை. 

அமரநாதனை பிரிய மனமில்லாது குகையைவிடடு இறங்கும் வழியில் ஒரு சடாமுடி சிவனடியார் கால்களில் எல்லோரும் விழுந்து வணங்கி ஆசிர்வாதம் வாங்கிச் சென்றனர். அவரும் கைகளிலிருந்த தட்டில் உள்ள குங்குமமோ வீபூதியோ பக்தர்களுக்கு நெற்றியிலிட்டு காணிக்கைப் பெற்றுக் கொண்டிருந்தார். 

எனக்கு அவரிடம் "சென்னைத்தனம்" இருப்பதாய்ப் பட்டதால் நான் அவரிடம் ஆசிபெறவில்லை. அவர் அதைக் கண்டு சின்ன புன்முறுவல் ஒன்றை எனக்கு பரிசாக தந்தார். நாங்கள் கண்களால் பேசிக் கொண்டது நிஜம்.! 

முதல் நாள் பள்ளி வகுப்புக்குச் செல்லும் குழந்தை தன் தாயை திரும்பி திரும்பிப் பார்த்து கொண்டு செல்வது போல நான் அந்த குகையோவியத்தை திரும்பத் திரும்ப பார்த்துக் கொண்டே கீழே இறங்கினேன். 

என் பழுதுபட்ட கண்களால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு நிரப்பிக் கொண்டேன். இது வாழ்நாள் முழுக்க பாதுகாத்து வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய பொக்கிஷமல்லவா? 

மறுமுறை கிடைக்க திருவுளம் எப்படியோ? 

அமரத்துவமான பொழுதுகளிலிருந்து சாதாரண கணங்களுக்கு திரும்பினேன். 

கீழே இறங்க ஆரம்பித்தோம்.........

(கோவிந்த் மனோகர் அடுத்த இடுகையில் நிறைவு செய்வார்)

இதய நன்றி:
படங்கள் தந்த கூகிலாருக்கு. 
பதிவு தந்த கோவிந்த் மனோஹருக்கு.
பின்னூட்டங்களையும், ஆதரவையும் தந்து வரும் அனைவருக்கும்.

அடுத்த பதிவு அடுத்த ஞாயிறு அன்று 
(வரும் புதன் அன்று நான் ஊரில் இல்லை)
-அஷ்வின்ஜி.